(Fic fate) ฉันคืออิลิยาสฟีล

ฉันตายแล้วงั้นหรอ ภาพสุดท้ายที่ฉันจำได้คือตอนที่ฉันถูกกิลกาเมซแทงสินะ หม่าม๊า คิริซึงุ เซล่า ลิซ ทุกคนอยู่ที่ไหนกันอย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวสิ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว

ฉันได้แต่เหม่อมองไปยังทางข้างหน้า รอบตัวฉันไม่มีอะไรอื่นอีกเลยนอกจากแสงสีขาว ฉันนั่งทรุดลงกับพื้นพร้อมกับกอดขาตัวเองเอาไว้ ฉันต้องนั่งตัดพ้อใจอยู่คนเดียวอีกแล้วสิ

" ลูกไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวหรอกนะ " เสียงอ่อนโยนและนุ่มนวลจากผู้หญิงที่กอดหลังฉัน เสียงกับความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้มัน

" หม่าม๊า! " ฉันหันตัวไปกอดแม่ของตัวเองก่อนจะร้องไห้ออกมาไม่ขาดสาย

" หนูคิดถึงหม่าม๊า ฮึก หนูคิดถึงทุกคน ฮึก " เด็กสาวได้แต่นั่งร้องไห้พร้อมกับกอดผู้เป็นแม่เอาไว้ไม่ให้จากไปไหน

" แม่ขอโทษนะแต่ตอนนี้คงถึงเวลาที่ลูกต้องไปแล้ว " จู่ๆ ตัวของฉันก็ลอยขึ้นมาจากพื้น ฉันพยายามจะจับตัวของหม่าม๊าไว้แต่ก็ต้านแรงดึงไม่ไหวอยู่ดี

" ดูแลตัวเองด้วยนะอิลิยา แม่ คิริซึงุและทุกคนจะอยู่ข้างตัวลูกเสมอนะ " ไอริพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้างไปให้ลูกสาวก่อนจะโบกมือลา

" ไม่ อย่าทิ้งหนูไป หม่าม๊า ไม่! " ฉันพยายามตะโกนเรียกหม่าม๊าเอาไว้ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะกลายเป็นสีขาวโพลน ฉันเห็นน้ำตาของหม่าม๊าไหลออกมาก่อนจะหายไป